Syndrom DDA to zespół schematów działania charakterystycznych dla osób, które wychowały się w rodzinie, gdzie występował problem alkoholowy. Choć dorosłe dzieci alkoholików mają różne osobowości, można u nich wyodrębnić pewne wspólne cechy wynikające z warunków, jakie panowały w ich środowisku domowym.
Dorastanie w rodzinie, w której co najmniej jedno z rodziców jest uzależnione od alkoholu, pozostawia ślad w psychice – nawet jeśli rodzic nie stosuje przemocy fizycznej, nie zachowuje się agresywnie i nie zaniedbuje podstawowych potrzeb życiowych dziecka. Dla alkoholika sensem życia jest alkohol, a wszystko inne schodzi na dalszy plan – także rodzina. Wskutek tego dziecko żyje w atmosferze ciągłego chaosu i niepewności. Dochodzi do wniosku, że nie może liczyć na pijącego rodzica. Wtedy albo samo przejmuje jego obowiązki i staje się tą najbardziej odpowiedzialną osobą w rodzinie, albo zamyka się w sobie i ucieka od rzeczywistości, albo staje się zbuntowaną „czarną owcą”. Nie czuje się wystarczająco kochane, więc może mieć wręcz nadmierną potrzebę dawania miłości innym, ale i jej otrzymywania (sygnały akceptacji mają podnieść jego samoocenę). Możliwy jest też inny przypadek – osoba, która zamyka się na miłość, staje się zimna i nieprzystępna, gdyż boi się zaufać komukolwiek.
Można powiedzieć, że wszystkie lub niemal wszystkie DDA mają niskie poczucie własnej wartości, są bardzo krytyczne wobec siebie, nie umieją stawiać granic i nie zawsze potrafią szanować cudze granice, a także mają trudności w budowaniu satysfakcjonujących związków, gdyż nie miały właściwych wzorców, a to, co nieprawidłowe, wydaje im się normalne. Mogą nieświadomie wchodzić w związki bardzo podobne do relacji między rodzicami. Mają też ogromną potrzebę akceptacji i bardzo boją się odrzucenia.
W jaki sposób DDA mogą uzyskać pomoc? Mają możliwość uczestnictwa w terapii indywidualnej, czyli w spotkaniach sam na sam z psychoterapeutą. Możliwa jest również terapia grupowa, czyli spotkania w małych lub większych grupach pod kierunkiem terapeuty. W niektórych miejscowościach tworzone są także grupy DDA, w których realizowany jest program w oparciu o 12 kroków (z odwołaniem się do Boga, więc grupy te są polecane raczej osobom wierzącym bądź otwartym na duchowość).
Należy wspomnieć, że istnieją psycholodzy, którzy krytykują model DDA lub nawet nie uznają jego istnienia. Jednym z nich jest Tomasz Witkowski. Twierdzi on, że jest to przykład tzw. efektu horoskopowego – cechy mające opisywać DDA są na tyle ogólne, że osoby, które nie wychowały się w rodzinie z problemem alkoholowym, mogą również uznać, że charakterystyka ta odnosi się do nich. Uważa on, że wychowanie w rodzinie alkoholowej nie determinuje pojawienia się cech przypisywanych DDA. Niektórzy psycholodzy krytykują także niezgodność definicji DDA między poszczególnymi autorami. Część źródeł podaje, że syndrom DDA obejmuje wszystkie osoby wychowane w rodzinie z problemem alkoholowym, a inne – że tylko te, które odczuwają określone problemy, a ich przyczynę widzą w trudnym dzieciństwie.